Θυμάμαι στο ξεκίνημα της καριέρας μου, κάποιος πελάτης, εισηγητής σε ένα συνέδριο ψυχολογίας, είχε ξεχάσει ένα βιβλίο στο δωμάτιο. Εκεί το διάβασα πρώτη φορά. Σήμερα το ξαναβρήκα και λέω να κρατήσω. Πάντα επίκαιρο.
Ποιος είμαι; Δεν το ξέρω. Κάποτε ήμουνα ο τάφος για ένα κουνελάκι, ένα καλάθι του μπάσκετ στο γκαράζ, ένα λαχανί μπάλωμα, θάμνοι και δέντρα πασχαλιάς που τα σκαρφάλωναν μυρμήγκια. Ήμουνα βραχόσκαλες και μια μυστήρια στέρνα, φωτιές από ξερόχορτα. Ήμουνα πετροπόλεμος και πινγκ-πονγκ στο υπόγειο. Ήμουν ένας μικρούλης άσπρος φράχτης, ένα κρεβάτι και μια σιφονιέρα σφένδαμνο που μοιραζόμουν μ’αδέλφια, μια σκυλίτσα που την λέγον Σάντυ και χόρευε. Φίλους ήτανε εύκολο να βρεις. Σκαρφαλώναμε δέντρα, χτίζαμε χορτοκάλυβα, κυνηγούσαμε φίδια-και ονειρευόμαστε πολύ. Θα είμαστε φίλοι; Πέρα από χρόνια παιδικά.
Ποιος είμαι; Δε το ξέρω. Κάποτε ήμουν εύκολος να με προβλέψεις. Ήμουνα μορφωμένος εκπαιδευμένος, μ' αγαπούσαν-όχι όπως ήμουνα, μα όπως έδειχνα να είμαι. Ο ρόλος μου ήταν ο ασφαλής μου τρόπος για να κρύβομαι. Δεν είχα λόγο ν' αλλάξω. Με παρεχόντουσαν. Τους ευχαριστούσα. Τότε άξαφνα σχεδόν, άλλαξα. Τώρα είμαι λιγότερο σίγουρος, πιότερο ο εαυτός μου. Ο ρόλος μου σχεδόν εξαφανίστηκε. Οι ρίζες μου δεν ειν' στην εκκλησιά μου, τη δουλεία μου, την πόλη μου. Ούτε καν στον κόσμο μου. Είναι μέσα μου. Φίλους δεν είναι εύκολο να βρεις-και ονειρεύομαι πολύ. Θα είμαστε φίλοι; Πέρα από ρόλους.
Ποιος είμαι; Δεν το ξέρω. Είμαι πιο μόνος από πριν. Κομμάτι ζώο, μα όχι προστατευμένο από ένστικτα ούτε περιορισμένο από την όρασή του μονό. Είμαι και κομμάτι πνεύμα, όμως σπάνια ελεύθερο, περιορισμένο από τη γεύση, την αφή, το χρόνο-με μια λαχταρά για τη ζωή ολάκερη. Δεν υπάρχει ασφάλεια. Η ασφάλεια είναι επανάληψη και φόβος, η αναβολή της ζωής. Η ασφάλεια είναι προσδοκίες και δεσμεύσεις και πρώιμος θάνατος. Με την αβεβαιότητά μου ζω. Υπάρχουνε μπροστά βουνά να σκαρφαλώσω, σύγνεφα να καβαλήσω, αστέρια να εξερευνήσω, και φίλοι για να βρω. Υπάρχω μόνο εγώ-και ονειρεύομαι πολύ. Θα είμαστε φίλοι; Πέρα από ασφάλεια.
Ποιος είμαι; Δεν το ξέρω. Δεν ψάχνω μέσα στην ανάγκη, στο κενό, μα σ' έναν πόθο που όλο μεγαλώνει. Το κενό ψάχνει για οποιαδήποτε φωνή για να γεμίσει, για οποιαδήποτε μορφή για να διώξει το σκοτάδι. Το κενό μας φέρνει πλήθη σκιές που αναπληρώνονται εύκολα. Η ολοκλήρωση μας φέρνει έναν φίλο, μοναδικό, α-ναν-τι-κα-τα-στα-το. Δεν είμαι τόσο άδειος όσο πριν. Έχω τη θάλασσα, τον άνεμο, τη μουσική και τα βιβλία, τη δύναμη και τις χαρές του μέσα, και τη νύχτα. Δεν είναι ανάγκη η φιλία πια, αλλά πανηγύρι. Δεν είναι ιεροτελεστία, αλλά πραγματικότητα. Δεν είναι απαίτηση, αλλά προτίμηση. Η φιλία είναι εσύ κι εγώ-και ονειρεύομαι πολύ. Θα είμαστε φίλοι; Πέρα από ανάγκη.
Ποιος είμαι; Δεν το ξέρω. Ποιος είσαι; Θέλω να μάθω. Δεν είπαμε τα κάλαντα μαζί, δεν πήγαμε στο ίδιο το σχολειό. Δεν είμαστε από την ιδία πόλη, τον ίδιο Θεό, ούτε καν τον ίδιο κόσμο. Δεν υπάρχει ρόλος να παίξουμε, ασφάλεια να προσφέρουμε, δέσμευση να κάνουμε. δεν περιμένω απάντηση καμία έξω απ'την παρουσία σου, τα μάτια σου, εσένα. Η φιλία είναι λέφτερη, κυλάει, είναι σπάνια. Δεν θέλει ερεθισμούς, είναι ερεθισμός η ίδια. Εμπιστεύεται, καταλαβαίνει, αναπτύσσεται, εξερευνά, χαμογελάει και κλαίει. Δεν κρεμιέται ούτε εξουθενώνει, δεν περιμένει ούτε απαιτεί. Είναι-και αυτό είναι αρκετό-και ονειρεύεται πολύ.
Θα είμαστε φίλοι; Υπάρχουν τόσοι λόγοι που δεν θα πρεπε να το δεχτείς: Είναι φορές που είμαι σκυθρωπός, οξύτατα ευαίσθητος, και ντροπαλός ακόμα. Ο φόβος μου ξεσπάσει σα θυμός, μου είναι τόσο δύσκολο να δώσω, μιλάω πολύ για μένα όταν φοβάμαι, κι ίσως περασ'η μέρα χωρίς να'χω τίποτα να πω. Μα θα σε κάνω να γελάς και θα σε αγαπάω και μεσ' στη λύπη σου θα σ' έχω αγκαλιά. Κλαίω σχεδόν λιγάκι κάθε μέρα γιατί με νοιάζει πιότερο απ' όσο το φαντάζονται οι άλλοι. Κι αν μερικές φορές την τρυφερή πλευρά μου αποκαλύψω (το πιο ζεστό και μαλακό κομμάτι πουχω) αναρωτιέμαι: Θα είμαστε φίλοι;
Ένας φίλος, που περά απ' όρκους η δεσμούς τη μυστική γωνία μου θε ν' αγγίξει, εκεί, που εγώ είμαι πράγματι εγώ, τα χείλη που ικετεύουν να γνωρίζει, τον πόνο μεσ'τα μάτια όταν θρηνώ. Που δεν θα φύγει σαν με δει στο δρόμο κομματιασμένο απ'του χαμού το μερτικό, μα θα σταθεί και κει κοντά μου θε να μείνει να μου μιλήσει για την ομορφιά που είχα κάποτε κι εγώ.
Θα είμαστε φίλοι; Υπάρχουν τόσοι λόγοι που δεν θαπρεπε ποτέ να το δεχτείς. Συχνά παραείμαι σοβαρός, ψυχρός, απομακρυσμένος. Ποτέ ο ίδιος ακριβώς, κι όλο μου φαίνεται θ' αλλάζω και θ' αλλάζω. Καυχιέμαι, κομπορρημονώ σαν το παιδί την προσοχή ζητάω, κατσούφης γίνομαι, έχω άγριο θυμό κι ώρες πολλές τη γκρίνια μου κρατάω. Μα θα σε κάνω να γελάς και θα σε αγαπώ και μεσ'το φόβο σου θα στέκομαι κοντά σου. Τρέμω λιγάκι κάθε μέρα γιατί φοβάμαι πιότερο απ' όσο φαντάζονται οι άλλοι. Κι αν μερικές φόρες την τρυφερή πλευρά μου αποκαλύψω (το αγχωμένο μου κομμάτι π' όλο κρύβω) αναρωτιέμαι: Θα είμαστε φίλοι;
Ένας φίλος, που όταν σε φοβάμαι και σε σπρώχνω σε πείσμα της ασκήμιας μου, θα μείνεις να μοιραστείς ο,τι απόμεινε από μένα. Που όταν κάνεις δεν θα γνωρίζει τ' όνομά μου, σαν δε θα νοιάζεται κανένας πια για μένα, για όσα έκανα κι όσα δεν έχω κάνει κι όλοι που σε κείνους βασιζόμουν το βάλουν στα πόδια και μ' αφήσουν. Όταν δεν θαχει μείνει τίποτα δικό μου, ούτε ακόμα αυτή η λεπτότητα κι οι χάρες, εσύ, παρολ'αυτά, θασαι κοντά μου.
Θα είμαστε φίλοι; Δεν έχω λόγο σοβαρό, απλά μοναχά στο ζήτω.
~James Kavanaugh
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου